“Ik heb bijna mijn hele leven foto’s gemaakt, maar moest eerst cameraman worden om te begrijpen dat ik fotograaf was, ik moest fotograaf worden om in te zien dat ik ook beeldhouwer ben en beeldhouwer om in te zien dat ik kunstenaar ben.”
Over Bart van der Voort
Bart van der Voort heeft voor zichzelf de benaming ‘kunstenaar’ heel lang veel te beladen gevonden. Ook al werd hij op de lagere school en later op de middelbare school soms al zo genoemd. Ook tijdens en na zijn opleiding tot zilver- en goudsmid aan de Vakschool Schoonhoven sprak hij liever over ambacht en vormgever dan over kunst en kunstenaar. Toen hij, na 12 jaar televisie cameraman geweest te zijn, zich vestigde als fotograaf en naast commercieel werk ook autonoom werk maakte, noemde hij dat toegepaste kunst. Pas sinds hij de praktische toepasbaarheid van zijn werk heeft losgelaten en kunst begon te maken om de kunst, noemt hij zich kunstenaar.
Beschrijving van zijn werk:
Zijn sculpturen vallen niet gemakkelijk onder één noemer te vatten. De meeste werken noemt hij vormassociaties, vormen die ontstaan doordat hij maakt wat je soms in je ooghoek ziet, voordat je ziet wat het werkelijk is, of wat je op het moment tussen waken en slapen, voor je echt wakker bent, ziet gebeuren. Sommige werken ontstaan uit de wens om een definiërend moment in een beweging vast te leggen. De Haptische Appels, of Happels, zijn ontstaan uit ergernis. Hij laat zich leiden door zijn eigen keuzes en gaat daarbij zijn eigen weg.
“I have been taking pictures almost all of my life, but I had to become a television cameraman to understand that I am a photographer, I had to become a photographer to see that I am a sculptor and sculptor to see that I am an artist.”
About Bart:
For a long time Bart thought the designation ‘artist’ for him self to be much too loaded, even though he was called artist sometimes by fellow students and teachers. During and after his training for gold and silver smith he preferred to speak of ‘craft’ and ‘craftsman’ rather than ‘art’ and ‘artist’. After having been a television cameraman for 12 years, he settled as a photographer for commercial and autonomous work and called it ‘applied art’. Only after reinventing himself as a sculptor and letting go of the practical applicability of his work, he calls himself an artist and makes art for art’s sake.
About his work:
His sculptures are hard to catch in one phrase. Most of them are, what he calls, shape associations, shapes that arise from what you see in the corner of your eye before you see what is really there, or see in the moment between sleeping and waking. Some of the works have been made to capture the defining moment in a motion. The Haptic Apples, or Happles, came from irritation. He is led by his own feelings and choices and finds his own way.
